Een miskraam.
Ik weet even niet zo goed de woorden te vinden voor deze situatie. Maar ik probeer het toch.
Na twee jaar proberen durfden we het eigenlijk niet te geloven, maar de zwangerschapstest gaf toch echt een positief resultaat aan.
Helaas is dat nog geen drie weken later uitgemond in een miskraam. Op het moment dat ik dit schrijf is die miskraam nog steeds gaande.
Geen idee had ik dat dat zo gaat. Je leest namelijk vrij weinig over het begrip miskraam. Ja, je bloedt, meestal net als bij een menstruatie, misschien met wat meer pijn dan je van een ongesteldheid gewend bent. Maar: dit is geen bloeden zoals een menstruatie, want er zit mentaal zoveel meer achter.
Voor mijn gevoel dwingt je lichaam je om ermee om te gaan. De pijn te verwerken. Het verdriet, het gemis, de teleurstelling, maar voor mij ook, de angst te voelen.
Angst dat het nu weer lang gaat duren voor het ons nog een keer lukt. Dat het dan weer in een miskraam eindigt. Dat het ziekenhuis ons straks misschien niet meer wil helpen, want: het is jullie nu ook zonder onze hulp gelukt.
Daarom is het voor mij zo belangrijk dat ik deze situatie deel. Niet, omdat ik medelijden wil, tientallen tips over kruiden en supplementen wil ontvangen (heel lief bedoeld, maar daar help je iemand niet echt mee) of, omdat ik graag met mijn hele hebben en houden op straat wil staan.
Maar wel, omdat er veel te weinig wordt gepraat!
Voordat ik mijn vorige blog had geplaatst sprak ik zelf ook met bijna niemand over het niet zwanger kunnen worden. Daarna kreeg ik zoveel reacties van vrouwen. Dat het bij hen ook zo lang had geduurd, dat niemand erover durfde te praten, dat het nog steeds niet was gelukt, dat ze bang waren dat het in een IVF-traject zou eindigen. Maar als ik dan vroeg: met wie deel je dit? Dan was het antwoord bijna standaard: alleen met mijn partner en toevallig nu met jou.
Waarom doen we onszelf dit aan?
Hoe fijn is het wanneer we hier wel open over zouden zijn? En elkaar dan niet met dooddoeners de mond zouden snoeren? In het geval van een miskraam of stilgeboorte is het zo makkelijk om terug te vallen op:
“Je hoeft je niet schuldig te voelen.”
“Gelukkig weet je nu wel zeker dat alles werkt.”
“Heb je … thee al geprobeerd? Dat schijnt heel goed te helpen hierbij.”
“Gelukkig heb je al kinderen.”
“Er was vast wat mis met dit embryo.”
Gevoelens wegpraten is zo makkelijk. Gevoelens wegstoppen is zo makkelijk. Niet praten is zo makkelijk.
Maar voor wie? Voor jou of voor je omgeving?
Kwetsbaar zijn is ALLES voelen. En niet oordelen over jezelf of een situatie. Dingen niet wegstoppen. Wel praten met je omgeving. Dit is zwaar, maar helpt je wel bij het verwerken van pijn en verdriet en die twee samen te kunnen laten zijn met geluk en liefde.
Wanneer je een vrouw spreekt die in deze situatie zit, mijn verhaal nu leest, en geen flauw idee hebt hoe je kan helpen of reageren. Het is niet zo makkelijk, maar wel heel kwetsbaar en dapper om te vragen:
“Hoe voel je je? En: als je er liever niet nu over wil praten, dan mag je ook later bij me terugkomen op deze vraag.”
“Ik wil je veel sterkte wensen en je laten weten dat het oké is om alle tijd die je nodig hebt te nemen bij het verwerken van dit verlies.”
Het is oké als je niet weet wat je moet zeggen, als je niet weet hoe je iemand kan helpen, maar wel meeleeft. Zeg dat: toon je kwetsbaarheid.
Nu we als vrouwen zo hard bezig zijn met een nieuwe golf van feminisme: waarom wordt deze kant van onze vrouwelijkheid dan zo weinig belicht?
Waarom zijn we stil? Praten we niet openhartig met elkaar? Ik denk dat we hierin nog een mooi pad te bewandelen hebben en ik loop dit pad graag.
Hoe gaat het nu met mij?
Ik ben oké en ik ben niet oké. En beiden zijn oké. Na twee jaar was dit weer een grote teleurstelling, maar ook weer een moment in onze relatie die ons dichter bij elkaar heeft gebracht.
Ik word moeder: dat voel ik en is een weten in mij. Alleen helaas niet op het moment dat ik het graag had gewild: het liefst gisteren al. En daar zit voor mij de grootste pijn in: het wachten.
Heb je onlangs een miskraam meegemaakt? Bewandel het pad en PRAAT. Praat erover, wees eerlijk en openhartig en licht andere vrouwen in over jouw situatie. Alleen op die manier wordt dit geen taboe meer en kunnen we als vrouw, maar ook als mens, nader tot elkaar komen.
Eén reactie
Zo heftig een miskraam! Ik heb zelf na meer dan een jaar proberen een missed abortion gehag. Oftewel, ein-de-lijk (alhoewel voor sommige 15 maanden als een super korte periode voelt, voor ons voelde het als een eeuwigheid) zwanger, kregen we bij de eerste echo te horen dat er geen kloppend hartje was. Ver-schrik-ke-lijk, wat een verdriet. En dat ‘wachten’ totdat het eruit is. Geen doen. Ik leef met je mee. Ik ken je verdriet en inderdaad, niemand kan je helpen met het verdriet. Maar een digitale knuffel helpt misschien een beetje..?! Heel veel sterkte en geloof en vertrouw in je lichaam!
Hier nu ruim 3,5 jaar verder en twee dochters rijker. Houd hoop! X