Ik heb lang getwijfeld om iets te schrijven over mijn reis naar het moederschap.
Want: wat valt erover te schrijven?
Al meer dan 17 maanden proberen mijn vriend en ik zwanger te raken. Wij zijn die 10-15% die het niet lukt om binnen 12 maanden op natuurlijke wijze zwanger te worden. En daar zijn niet zoveel woorden voor te vinden, behalve dat het KUT is. Het is zwaar kut wanneer het niet lukt, wanneer je niet binnen de normen valt, wanneer je al 17 keer op rij elke maand teleurgesteld wordt door je eigen lichaam.
Dat zijn 17 menstruaties, en hoe erg ik het ook vind om dit te typen, grote kans dat dat over een week 18 menstruaties zijn. Dat gebeurt er namelijk met mij: ik word elke maand pessimistischer en verwelkom nog net niet met een cynische lach de eerste druppels bloed na ruim drie weken zenuwachtig zijn.
Maar het is niet alleen die 17 keer ongesteld worden, het is ook:
- Als een stuk stront behandeld worden door het ziekenhuis, wanneer je eindelijk naar de huisarts bent geweest voor een doorverwijzing en vervolgens te horen krijgt dat het ziekenhuis je na al die maanden wachten ‘oops, vergeten’ is.
- Jezelf vertellen dat je misschien toch geen moeder wilt worden en toch geen kinderen wilt, want wat als het helemaal niet lukt?
- Er een keer openhartig over zijn tegen mensen die je, lomp, maar onwetend, vragen ‘waarom heb je zelf nog geen kinderen?’ om hier vervolgens nooit meer naar gevraagd te worden.
- Vrouwen die je niet durven te vertellen dat ze zwanger zijn, want ze vinden het zo erg voor je dat het bij jou nog niet is gelukt. Hoe lief dit ook lijkt, daardoor voel je je alleen maar een nog grotere idioot. Ik had liever begrip dan medelijden gehad.
- Tranen, veel tranen.
Misschien lees je dit en ben je nog helemaal niet bezig met het krijgen van kinderen en denk je: jeetje, gelukkig is het maar 10-15% die dit door moet maken. Zo dacht ik er zelf namelijk over: ik ben gezond, nog geen 30 jaar, heb nooit gerookt, drink soms een glas wijn en heb nog nooit drugs gebruikt, ik sport veel: waarom zou het niet binnen 3 maanden lukken? Dat is tenslotte wat je om je heen hoort en ziet op televisie. Vrouwen die dolblij vertellen dat het ‘meteen raak’ was of al binnen 3-4 maanden lukte. Dus waarom bij jou dan niet ook?
Gelukkig heeft deze reis me tot nu toe niet alleen maar verdriet en tranen opgeleverd, maar ook veel mooie en openhartige gesprekken met vrouwen om me heen. Het is namelijk ook:
- Klanten. Zoveel van mijn klanten die mij steunen en elke week vragen hoe het mij gaat. Die mij open en eerlijk vertellendat het 2, 3, 6 jaar heeft geduurd, dat het zwaar was, maar ook mooi en dat het hun relatie naar een dieper niveau heeft gebracht.
- Vriendinnen die mij elke week vragen hoe het mij gaat en die me niet vertellen dat het ‘een kwestie van loslaten is’, maar echt naar mij luisteren en mij echt steunen.
- Een relatie die alleen maar sterker wordt en waarin mijn vriend en ik alleen maar dichter tot elkaar zijn gekomen.
- Jezelf leren kennen. Jezelf echt leren kennen.
- Moeder zijn.
En dat geloof ik: je bent al moeder. Al ruim vóór je samen hebt besloten dat je een kindje wil, ben je al moeder.
De vrouwen die nog nooit hebben nagedacht over zwanger raken zijn al moeder.
De vrouwen die een miskraam te verwerken hebben zijn al moeder.
De vrouwen die vol hoop wachten op een kind dat er nog niet is zijn al moeder.
Daarom denk ik deze moederdag aan mezelf en aan alle vrouwen die het nog niet is gelukt om moeder te worden, die verliezen hebben te verwerken en die elke maand nog steeds vol hoop zijn. Je bent niet alleen.
Hoe zwaar en pijnlijk het ook is, ik blijf vol hoop.
5 reacties
Zo hegtig als het niet lukt! En dan om je heen alleen maar vrouwen die zwanger zijn, vriendinnen, familie, bekenden, collega’s, iedereen lijkt ineens zwanger te zijn en dat is zo dubbel….
Hier na ruim een jaar eindelijk zwanger, werd een missed abortion. Zo oneerlijk voelt dat. Gelukkig daarna direct weer zwanger. Het even geduurd, maar uiteindelijk dan toch een hele trotse mama. Blijf erin geloven dat het voor jullie ook gaat lukken en dat binnenkort wel een keer die ellendige menstruatie uitblijft! Ik hoop dat dit jullie snel gegund is. Wachten duurt lang, maar in dit geval lijkt 1 maand wel een jaar te duren :(
Sterkte en probeer positief te blijven (i know, dat is soms gewoon even niet te doen). Ik duim/wens met jullie mee!
Zag dat je al heel veel reacties had op instagram, maar ook hier van mij even een persoonlijke reactie. Omdat ik zo met je mee voel en met je mee leef….Het is een tergend proces, wat veel geduld vraagt. Naast je gewone cyclus begon ik op een gegeven moment ook qua emoties een cyclus te herkennen; de enorme teleurstelling, domper, verdriet bij het ongesteld worden – na een paar dagen jezelf weer bij elkaar rapen en de moed weer hebben, er weer voor gaan! – dan het afwachten, de spanning, onzekerheid etc…En elke maand opnieuw deze emoties…..Ik was 29 toen we ‘ervoor gingen’ en net 34 toen ik moeder werd. Na 2,5 jaar geprobeerd te hebben (na twee jaar kwamen wij in de categorie ‘onverklaarbaar niet zwanger’ , kortom er was niets aan de hand) bleek ik zwanger te zijn. Verdrietig genoeg was dit een complete mola zwangerschap, zeer zeldzaam en helaas nog gevaarlijk ook, waardoor we het jaar wat daarop volgde niet zwanger mochten worden om alle risico’s op ontwikkeling van kanker te voorkomen. Verhalen van andere meiden, het raakt me nog altijd omdat ik zo goed weet hoe het voelt….Het enige wat ik tegen je kan zeggen is; wees lief voor jezelf en in de weg naar een zwangerschap; blijf de dingen doen waar je happy van wordt….Alle ideeën van loslaten (die velen vaak tegen me zeiden), het is onzin en kan helemaal niet. Ga vooral niet de strijd met je eigen gevoelens en wensen aan! Ik stuur een hele hoop positieve vibes je kant op! Liefs
Ja dit is zo moeilijk! Ik ken het, het duurde ruim 3 jaar bij ons. Ook als stront behandeld door het ziekenhuis. En als mensen om me heen zwanger werden (direct de eerste 2 maanden na het stoppen met voorbehoedsmiddelen) kon ik ze wel vervloeken. En ik gunde het hen ook, ontzettend dubbel gevoel. Maar waarom zij wel, ik doe er zoveel voor en zij (ogenschijnlijk) zo weinig. Ik moest mezelf steeds blijven vertellen dat iedereen zijn eigen tijd heeft.
Het lijkt eeuwig te duren, elke maand weer hoop en elke maand weer een grote teleurstelling. Maar dan opeens is er een dag waarop mijn natural cycles app me vertelde een zwangerschapstest te nemen. En warempel… Ik was zwanger. Gewoon op de natuurlijke manier zelfs. Inmiddels 17 weken. Zo gek dat 3 jaar wachten ineens omdraait in zwangerschap. Ik hoop dat het bij jou ook zo mag gaan (maar dan na 18 maanden proberen, of 19 misschien).
Ik begrijp de frustratie en onmacht. Super goed dat je dit deelt, hopelijk krijg je meer begrip en minder medelijden/lompe vragen of opmerkingen. Ik denk dat er ook vrouwen zijn die dit lezen die zich gesteund voelen, omdat ze niet alleen zijn. Hoewel het heel eenzaam kan voelen, je bent niet alleen.
Ik duim voor je!
Kijk je naar de vrucht van de baarmoeder, is je huwelijk liefde kwijt vanwege je kinderloosheid, het enige wat je hoeft te doen is contact opnemen met de koning van de Afrikaanse wortels (dr. Masade) op masadeinstanthelp@gmail. com whatsapp hem op +2349034745112 om je te helpen door zijn kruiden te krijgen om je probleem opgelost te krijgen binnen een week na gebruik van medicijnen.
Mooi geschreven. Heel herkenbaar! Ik hoop dat het bij jou snel zal lukken. Ik zit in dezelfde situatie, maar heb endometriose. Als je mijn verhaal eens wilt lezen, zie : http://tryingwithendometriosis.blog
Veel groetjes, Emmanuelle